Reisorganisatie:
Activiteiten:
Sneeuwscooter
safari
Snowboarden
Skiën
Sneeuwschoenen
tocht
Crosscountry
IJsvissen
Huskiesafari
Sneeuwscooter
safari
Snowboarden
Skiën
Sneeuwschoenen
tocht
Crosscountry
IJsvissen
Huskiesafari
21 maart
t/m
28 maart
t/m
28 maart
Dag 4: We gaan weer de piste op. Ik wilde wel wat meer van de omgeving zien en heb daarom mijn snowboard omgeruild voor ski’s. Als eerste heb ik nog even geoefend hiermee. Want na vier jaar niet geskied, moest wel het gevoel weer even terug komen.
Daarna ben ik met René, Ivonne en Sandra via verschillende routes de berg op geweest. Op dit top hadden we ook een heel mooi uitzicht op de omgeving. Met een fris windje voelde het wel
Daarna ben ik met René, Ivonne en Sandra via verschillende routes de berg op geweest. Op dit top hadden we ook een heel mooi uitzicht op de omgeving. Met een fris windje voelde het wel
koud aan, maar toen we weer een route omlaag gingen was dat zo weer voorbij.
Het was ook heerlijk skiën hier. Het is er een heel stuk rustiger dan in het alpengebied en er waren niet noemenswaardige korte wachtrijen bij de sleep- en stoeltjesliften. De pistes zelf waren ook heerlijk rustig, waardoor we optimaal gebruik konden maken van de gehele breedte van de baan.
Terug bij ons houthakkershuisje ben ik met Martha en Calista nog wezen sleeën. Over het paadje naar het meer probeerden we zover mogelijk te komen. Het lukte ons alleen niet om een bocht te maken om op het meer te geraken. Verder hebben we nog even in de sneeuw gespeeld.
Het was ook heerlijk skiën hier. Het is er een heel stuk rustiger dan in het alpengebied en er waren niet noemenswaardige korte wachtrijen bij de sleep- en stoeltjesliften. De pistes zelf waren ook heerlijk rustig, waardoor we optimaal gebruik konden maken van de gehele breedte van de baan.
Terug bij ons houthakkershuisje ben ik met Martha en Calista nog wezen sleeën. Over het paadje naar het meer probeerden we zover mogelijk te komen. Het lukte ons alleen niet om een bocht te maken om op het meer te geraken. Verder hebben we nog even in de sneeuw gespeeld.
Na het diner hebben we de woonkamer van ons verblijf omgebouwd tot een mini bioscoop. Met een beamer en laptop hebben we ’s avonds gekeken naar de film: Into the wild.
Dag 5: Vlak naast de skipiste van Pyhä bevind zich het Pyhä-Luosto Nationaal Park. Dit park was in 2005 als nieuwste park opgericht toen het werd samengevoegd met het oudste park van Finland; Pyhätunturi Nationaal Park, dat al sinds 1938 bestaat. Daardoor is dit park direct het oudste, maar ook het nieuwste park van Finland. De basis van het park wordt gevormd door een 12 pieken heuvel/berglijn in een soort Nike-vorm. Deze “tunturis” zijn overblijfselen van Alpenachtige bergen van 2 miljard jaar geleden. Diverse kloven scheiden de afzondelijke bergtoppen van elkaar. De beroemste hiervan is de 200 meter diepe Isokurukloof.
Dag 5: Vlak naast de skipiste van Pyhä bevind zich het Pyhä-Luosto Nationaal Park. Dit park was in 2005 als nieuwste park opgericht toen het werd samengevoegd met het oudste park van Finland; Pyhätunturi Nationaal Park, dat al sinds 1938 bestaat. Daardoor is dit park direct het oudste, maar ook het nieuwste park van Finland. De basis van het park wordt gevormd door een 12 pieken heuvel/berglijn in een soort Nike-vorm. Deze “tunturis” zijn overblijfselen van Alpenachtige bergen van 2 miljard jaar geleden. Diverse kloven scheiden de afzondelijke bergtoppen van elkaar. De beroemste hiervan is de 200 meter diepe Isokurukloof.
skipiste het nationaal park in. Over het pad door het bos liep het eerste stuk redelijk recht, waardoor we makkelijk vooruit kwamen. Tot we bij de Isokurukloof kwamen. Hier moesten we een stuk steil omlaag. Hier hadden we dan ook de meeste lol, want het was niet altijd even gemakkelijk om te blijven staan. De fijne losse sneeuw zakte soms gewoon onder je weg.
Eenmaal beneden liepen we door de kloof verder naar de waterval. Onderweg zagen we nog enkele overblijfselen van lawines. Uiteindelijk waren we bij de waterval gekomen met de naam Pyhäkasteenputous (waterval van het heilig doopsel) Vroeger werden de Sami gedoopt in deze waterval. In de winter bevriest de waterval tot een ijzige wand.
Het laatste stuk liepen we door het bos terug naar de auto. Onderweg vond René dat we te veel herrie maakten en dat we het niet vol kunnen houden om stil te blijven. Dat heeft hij geweten. Genietend van de natuur, het weer en de omgeving stonden we net zo lang tot René de stilte weer verbrak. Als het aan ons lag stonden we daar misschien nu nog te genieten.
Terug bij ons vakantieverblijf konden we ons weer lekker opwarmen in de sauna. En na het avondeten werden we zelfs verrast door Hutto Ukko, de goede geest van Finland.
Terug bij ons vakantieverblijf konden we ons weer lekker opwarmen in de sauna. En na het avondeten werden we zelfs verrast door Hutto Ukko, de goede geest van Finland.
Onze route ging over diverse heuveltjes. Omhoog komen ging hierbij soms wat moeilijk, waarbij we met een visgraatbeweging omhoog moesten klunen. Maar als we omlaag gingen was het net skiën. Je liet je gewoon omlaag glijden en bleef makkelijk in het spoor.
Na een eerste stuk geploeterd te hebben, vroeg René ons of we al een idee hadden hoever we waren gekomen. Hierbij dachten we aan iets van 500 tot 800 meter vanaf ons beginpunt. Het bleek alleen dat we al zo’n 2 kilometer hadden afgelegd. Het ging dus zeker een stuk sneller dan verwacht. Daarom hebben we het eerste eethuisje
Na een eerste stuk geploeterd te hebben, vroeg René ons of we al een idee hadden hoever we waren gekomen. Hierbij dachten we aan iets van 500 tot 800 meter vanaf ons beginpunt. Het bleek alleen dat we al zo’n 2 kilometer hadden afgelegd. Het ging dus zeker een stuk sneller dan verwacht. Daarom hebben we het eerste eethuisje
maar links laten liggen en zijn doorgestoomd naar een tweede eethuisje en stuk verder.
Na een drankje, hoefden we nog maar een klein stukje verder om bij Ukanhattu te komen. Hier zaten we al een stuk meer in de bossen die er door de neergevallen sneeuw van afgelopen nacht schitterend uitzagen.
Het laatste stuk moesten we echt crosscountry. Hier was geen aangelegd spoor, dus moesten we zelf de route zien te vinden. Hier hadden we ook wat meer moeite mee, omdat de ski’s af en toe ook weg wilden glijden, en dan niet de goede kant op. Maar al vrij snel waren we weer thuis, waar we met een bord warme erwtensoep even bij konden komen voor onze volgende activiteit.
Na een drankje, hoefden we nog maar een klein stukje verder om bij Ukanhattu te komen. Hier zaten we al een stuk meer in de bossen die er door de neergevallen sneeuw van afgelopen nacht schitterend uitzagen.
Het laatste stuk moesten we echt crosscountry. Hier was geen aangelegd spoor, dus moesten we zelf de route zien te vinden. Hier hadden we ook wat meer moeite mee, omdat de ski’s af en toe ook weg wilden glijden, en dan niet de goede kant op. Maar al vrij snel waren we weer thuis, waar we met een bord warme erwtensoep even bij konden komen voor onze volgende activiteit.
’s Middags was het tijd voor een andere ontspannende activiteit van Finland: ijsvissen. Na een mooi plekje op het meer gevonden te hebben, liet Gerda ons zien hoe het werkte. Met een ijsboor moest eerst ene gat geboord worden. Door de lagen sneeuw en ijs, was dit nog best diep. Na daarna het gat schoon gemaakt te hebben van losse stukjes
ijs, was het alleen nog je hengeltje uitgooien en wachten tot de visjes bijten. Blijkbaar had een visje honger, want binnen een minuut had Gerda al
een visje omhoog weten te krijgen.
Na de demonstratie was het onze beurt om een eigen gat te boren in het ijs. Dit ging niet bij iedereen even soepel, maar niet veel later zaten we allemaal met ons hengeltje. De visjes hadden blijkbaar ook opgelet tijdens de
Na de demonstratie was het onze beurt om een eigen gat te boren in het ijs. Dit ging niet bij iedereen even soepel, maar niet veel later zaten we allemaal met ons hengeltje. De visjes hadden blijkbaar ook opgelet tijdens de
demonstratie, want geen vis wilde meer bijten. Na een uurtje in de kou gezeten te hebben, hebben we maar de warmte van de sauna opgezocht.
