Al enkele jaren heb ik last van een verminderd gehoor aan mijn linkeroor. Omdat in de familie slechthorend-heid ook aanwezig is, heb ik er weinig aandacht aan besteed. Ik had er tenslotte niet echt last van.
In het voorjaar van 2006 kwam er alleen een nieuw probleem bij. In mijn linkerwand voelde ik een zenuw die redelijk gevoelig was (kunnen er ook een paar geweest zijn). Stug dat ik was, ging ik er vanuit dat dit vanzelf wel weer over zou gaan. Dat was ook zo.
Met een maandje of zo voelde ik het niet meer. Alleen veroorzaakte dit een nieuwe klacht. Mijn gezichts-uitdrukking aan de linkerzijde van mijn gezicht verminderde. Ik kon mijn linkeroog niet meer afzonderlijk sluiten (alleen als ik mijn rechteroog sluitte, lukte dit wel. Maar met minder kracht). Aan de zijkant van mijn mond begon mijn lip soms te trillen. En mijn algehele gelaatsuitdrukkingen (vrolijk, boos enz.) waren veel minder aanwezig aan de linkerzijde. Vooral het tranen van mijn linkeroog (vanwege het slechte sluiten) vond ik het vervelendste.
Het werd dus hoog tijd om toch maar eens met een dokter te praten hierover. Dat is dan ook gebeurd. Na een paar weken heb ik begrepen dat het een serieus probleem is. Om het een en ander bij te houden, heb ik een dagboek bijgehouden die hier te lezen is.
In het voorjaar van 2006 kwam er alleen een nieuw probleem bij. In mijn linkerwand voelde ik een zenuw die redelijk gevoelig was (kunnen er ook een paar geweest zijn). Stug dat ik was, ging ik er vanuit dat dit vanzelf wel weer over zou gaan. Dat was ook zo.
Met een maandje of zo voelde ik het niet meer. Alleen veroorzaakte dit een nieuwe klacht. Mijn gezichts-uitdrukking aan de linkerzijde van mijn gezicht verminderde. Ik kon mijn linkeroog niet meer afzonderlijk sluiten (alleen als ik mijn rechteroog sluitte, lukte dit wel. Maar met minder kracht). Aan de zijkant van mijn mond begon mijn lip soms te trillen. En mijn algehele gelaatsuitdrukkingen (vrolijk, boos enz.) waren veel minder aanwezig aan de linkerzijde. Vooral het tranen van mijn linkeroog (vanwege het slechte sluiten) vond ik het vervelendste.
Het werd dus hoog tijd om toch maar eens met een dokter te praten hierover. Dat is dan ook gebeurd. Na een paar weken heb ik begrepen dat het een serieus probleem is. Om het een en ander bij te houden, heb ik een dagboek bijgehouden die hier te lezen is.
Achtergrondinformatie:
