Reisorganisatie:
18 juli
t/m
8 augustus
t/m
8 augustus
Dag 11: Voor deze eerste dag van de wandeling moesten we vroeg op. Om vier uur ging de wekker al af. Na een plens water tegen het gezicht aan gegooid, vertrokken we per taxi naar het beginpunt van de wandeling.
De wandeling liep over (opgedroogde) modderpaadjes langs een rivier naar ons eerste rustpunt. Hier hebben we ons ontbijt genomen. Daarna zijn we meer gaan stijgen. Onderweg hadden we mooie weidse uitzichten over de omgeving en kwamen we door leuke plattelandsdorpjes. Tijdens de lunchpauze zaten we bij een wildstromend beekje, waar we even konden afkoelen.
Ondanks een paar steile klims (drie in totaal) was het een leuke, maar vermoeiende tocht. Het laatste stuk liep
zelfs door een regenwoud met dichte begroeiing. Op dat moment was er ook een regenbui losgebarsten en bij de afdaling door het woud moest je dan ook stevig staan als je niet wilde wegglijden. Maar na ongeveer 27 kilometer gelopen te hebben kwamen we aan bij het koepelhuis van Chema en Marga; Casa Tordesillas. Hier konden we onze voeten eindelijk
wat rust gunnen en lekker opwarmen bij het haardvuur. Ik had toen echt geen zin de volgende dag weer te gaan lopen.
Casa Tordesillas is ontworpen en gebouwd door de eigenaars. Het is een groot rond huis met diverse slaapkamers en een grote centrale woonkamer met open haard. Langs het terras staan binnen de eettafels en buiten heb je een schitterend uitzicht over de omgeving en in de verte de Grote Oceaan en als het weer het toe laat Isla de Caño. ’s Avonds wordt de woning opgelicht door kaarsen wat een gezellige sfeer geeft. De eigenaar Chema heeft ook mooie ‘filosofische’ ideeën over het leven, wat ook heel boeiend is om te horen.
De wandeling ging via diverse bergweggetjes langs verschillende dorpjes. Voornamelijk bleven we over de heuvelruggen lopen, waardoor we weinig steile stukken tegen kwamen. Ze waren er natuurlijk wel. Na ongeveer acht kilometer gelopen te hebben, kwamen we bij een restaurant uit. Hier kon gekozen worden voor diverse gerechten, waaronder de tip van onze gastheer:
Als je ergens aan begint, moet je het in ieder geval afmaken. Op dat moment kwamen er nog wat kleine buitjes langs, maar gelukkig geen zware hoosbuien. Die was toevallig langs geweest toen wij zaten te eten. De route terug was ook het makkelijkste stuk om te wandelen.
De rest van de avond hebben we doorgebracht met lezen, spelletjes en muziek (er was daar een gitaar aanwezig). En natuurlijk kan de gastvrouw erg goed koken.
De rest van de avond hebben we doorgebracht met lezen, spelletjes en muziek (er was daar een gitaar aanwezig). En natuurlijk kan de gastvrouw erg goed koken.
Dag 13: De laatste dag van onze driedaagse wandeling was het kortste. Vandaag liepen we van casa tordesillas continu omlaag naar het plaatsje Uvita. In de ochtend kwamen nog wat wolken langs, waardoor de uitzichten in de mist verdwenen. Maar toen we daar eenmaal onder zaten hadden we mooi uitzicht over Uvita en de Grote Oceaan in de verte. Onderweg zagen we ook nog diverse vogels en zijn er zelfs mango’s geplukt uit de bomen langs de route.
Halverwege de route liep het pad door een bergstroompje met een waterval ernaast. Om deze over te steken moesten we natte voeten krijgen. Maar het was ook een mooie plek om de lunchpauze te houden en even een frisse duik te nemen.
De route verder werd een stuk vlakker en af
De route verder werd een stuk vlakker en af
en toe nog een heuveltje die we over moesten. Ook kwamen we nog door een
bos van bamboebomen. Deze waren vele malen groter dan wat je in huis hebt staan, erg indrukwekkend. Maar na uiteindelijk acht kilometer gelopen te hebben kwamen we aan in Uvita, waar ons vervoer alweer klaar stond.
Het busje nam ons mee naar het dorpje Dominical, waar we in een apart hotel zaten. Hotel Domilocos is namelijk nog niet af. De begane grond en restaurant zijn wel compleet, maar aan de bovenliggende etages wordt nog druk gebouwd. De uitstraling van het hotel ziet er wel erg mooi uit, wat zeker een goede indicatie geeft voor het eindresultaat. De eigenaar van het hotel en restaurant is een Nederlander die getrouwd is met een lokale schone. Samen zorgden ze ervoor dat we ons erg welkom voelden in hun hotel.
Dag 14: Vandaag gaan we de oceaan op. ’s Ochtend vertrokken we al vroeg met een minibus naar het plaatsje Sjerpe. Hier stapten we over in een boot. Per boot gingen we de Rio Sjerpe af richting de oceaan. Onderweg hadden we zich op de dichte bossen van het mangrovewoud. Samen met de bergen en de lichte bewolking op de achtergrond gaf dat een mooi uitzicht. Onderweg werd ook gekeken of we nog dieren konden vinden tussen de takken. Maar met uitzondering van een luiaard was er niets te zien.
Bij de monding van de rivier moesten de reddingsvesten even aan. De branding
Na twee uurtjes werden we weer opgehaald door de boot en voeren we terug naar de kust. Via de Rio Sjerpe voeren we weer door het mangrovewoud. Hier namen we nu ook wat meer de tijd voor om te bekijken. Het water stond nu een stuk lager, dus waren de wortels ook een stuk beter te zien. Ook kwamen we onderweg diverse aapjes tegen. Opeens kwamen we ook nog stil te liggen in de rivier. Het bleek dat we niet voldoende benzine hadden om terug te komen.
Maar na wat geleend te hebben van een passerende boot, kwamen we uiteindelijk weer in Sjerpe aan. Hier gingen we met de bus weer terug naar Dominical.
’s Avonds na het eten wilde de eigenaar, Michiel, graag een spelletje met ons spelen. Dus toen de laatste gasten van het restaurant vertrokken
’s Avonds na het eten wilde de eigenaar, Michiel, graag een spelletje met ons spelen. Dus toen de laatste gasten van het restaurant vertrokken
waren, zijn we een spelletje Risk gaan doen. Dit werd een hele gezellige avond. De kok kwam rond twaalf uur ook weer langs en maakte nog een klein hapje voor ons klaar. Uiteindelijk werd het vier uur ’s ochtends voordat we ons tweede spelletje af hadden. Ik heb geen van beide keren gewonnen.