Op zaterdag vertrokken we per trein naar het vliegveld. Natuurlijk hadden we er allemaal erg veel zin in en waren zeer benieuwd naar de ervaring van een EHBO-dienst in Engeland. Onze vlucht duurde ook niet zo heel lang en al vrij snel stonden we op het vliegveld van London. Hier vandaan namen we een expresstrein naar Victoria. En per taxi werden we afgeleverd bij ons hotel.
In de middag zijn we de stad in geweest. Eerst hebben we rondgekeken bij Oxford street en enkele warenhuizen bezocht. Daarna zijn we verder gelopen door de bekende straten Regent Street en Piccadelli Circus. Uiteindelijk kwamen we St. James Park. Hier zagen we al hoe de diverse voorzieningen voor de marathon werden opgebouwd. Dit was namelijk ook het eindpunt van de London Marathon.
Natuurlijk zijn we ook nog even langs Downing Street 10 gelopen en hebben de Big Ben gezien. Via Jubilee Bridge zijn we weer richting het hotel gelopen. We vonden het toen toch wel een lang stuk, waardoor we het laatste stuk maar met een taxi hebben gedaan.
Voordat we gingen eten bij een restaurant, kregen we nog bezoek van twee mensen van de St. John’s Ambulance. Hier werd kort nog even doorgesproken we de volgende dag zouden gaan doen. Hierna hebben we een leuk restaurant opgezocht en er nog een gezellige avond van gemaakt.
Zondag werden we om 9 uur opgehaald bij het hotel en geplaatst bij het eindpunt van de Marathon op het St. James Park. Nadat we onze badges hadden, zodat men weet waar we bij horen (Medical) werden we verdeeld over twee posten, waar de eerste slachtoffers die na de finish instorten gebracht worden.
De eerste renners kwamen rond 11 uur binnen, maar die hebben we amper gezien. Het zijn de elite renners, die veelal hun eigen supportteam hebben en nog fit genoeg zijn na een tocht van 42 kilometer. Dit gaf ons nog ruim de tijd om even nog wat te eten en te drinken voordat de heksenketel begon.
En dan bedoel ik dat ook bijna letterlijk....
Rond half een kwamen de eerste gewone renners binnen. Vlak na de finish worden die opgevangen door de First Aid responders die daar in de buurt staan. Hier wordt ook de eerste hulp geboden op een brancard en gekeken wat er moet gebeuren. Dan werden ze vervoerd naar de tent waar ik ook in zat en gegeven aan, of de artsen en medici, of aan de eerste hulp, fysio of blaren prikkers.
En bij de komst van onze eerste patiënt kwam je er achter dat dit meer is dan alleen EHBO. De eerste patiënt werd per brancard onze tent binnen gebracht. De man zat onder het zweet van de inspanning, had het koud en zat te trillen van de kramp in zijn benen. Ondertussen werd ook nog gekeken naar eventuele blaren aan de voeten. Door ons werd de man warm gehouden en geholpen, door de fysio werd aan een been gewerkt (masseren) , terwijl een blaren team bij de andere voet aan het prikken is. En dat wisselt daarna van been af.
Eindelijk is hij dan weer weggewerkt of de nieuwe ligt alweer klaar op het bed. Tijd om bij te komen heb je gewoon niet. En dat gaat dan zeker drie uur door. Ik kan me nog een blik herinneren van een andere hulpverlener die hier ook voor het eerst was. Het gaf weer hoe ik me ook voelde. Waar was ik aanbeland. Maar na deze eerste gedachten ging de knop om en hielp je iedereen zo goed als je kon.
Je merkt ook dat iedereen goed op elkaar inspeelt, en dat iedereen goed gedekt wordt, mocht er iets niet lukken. Soms was er iemand die bij de eerste hulp verslechterd, en direct staat er wel een arts in de buurt om ernaar te kijken. Zo nodig werd zo'n patiënt zelfs weer verplaatst naar de medische afdeling. Mocht het dan nog fout gaan, dan stond de ambulance al klaar om hem af te voeren naar een van de ziekenhuizen in de buurt.
Dit werkt ook enorm goed, doordat iedereen hier voor de St. John’s Ambulance werkt. Dat heb ik in Nederland nog niet gezien.
Om half vier werd me verteld dat ik even moest gaan rusten en wat eten. Je bent toch non-stop bezig. Maar toen ik even later terug kwam, was het al een stuk rustiger geworden. De grote groep renners was de finish al gepasseerd en alleen de laatkomers liepen af en toe nog langs. Naderhand hoorde ik dat we ruim 200 patiënten langs onze tent hebben gehad. En dat in 3 uurtjes. wow.
Voordat we terug naar het hotel werden gebracht, stonden we nog even bij een andere post. Hier kreeg ik nog een leuke man langs. Het was een al wat oudere man, die tijdens het rennen al last had van zijn enkel en vlak voor de finish een luide klap hoorde. Door anderen werd hij over de finish geholpen en daarna bij ons gebracht. Door de arts werd geconstateerd dat hij vermoedelijk een microfractuur in zijn beenbot had. Spraakzaam als hij was, wilde de man gewoon met de metro weer naar huis, waar zijn vrouw hem zou opwachten. Na even op hem ingepraat te hebben, kregen we hem toch zover om voor de zekerheid bij het ziekenhuis een scan te laten maken. Zelfs bij het afscheid in de ambulance was de man nog heel hartelijk.
Vermoeid waren we per ambulance (zonder sirene’s natuurlijk) terug gebracht bij ons hotel. Na even verfrist te zijn hebben we nog wat gegeten in een restaurantje die ons was aangeraden. Maar toen we hierna weer terug waren bij het hotel is iedereen vrij snel naar bed gegaan. Maar ondanks dat ik de race niet had gezien, was het een hele bijzondere ervaring.
Maandag ochtend werd ik gefeliciteerd. Tijdens deze reis viel ook mijn verjaardag, wat natuurlijk wel een beetje gevierd moest worden.
Daarna zijn we met de metro naar het kantoor van de St. John’s Stichting gegaan. Hier kregen we een rondleiding van het kantoor. Hier hoorden we ook wat er allemaal nog meer speelde bij deze marathon en wat een enorme organisatie het is om dit in goede banen te leiden.
In de middag hadden we nog net tijd om een rondje te maken in de London Eye, het grote reuzenrad langs de Theems. Hier hadden we dan ook een schitterend uitzicht over London. Het gaf een goed beeld van hoe groot deze stad wel was. Daarna zijn we snel weer naar het hotel gegaan om de spullen te halen voor onze terugreis naar Nederland.
In de middag zijn we de stad in geweest. Eerst hebben we rondgekeken bij Oxford street en enkele warenhuizen bezocht. Daarna zijn we verder gelopen door de bekende straten Regent Street en Piccadelli Circus. Uiteindelijk kwamen we St. James Park. Hier zagen we al hoe de diverse voorzieningen voor de marathon werden opgebouwd. Dit was namelijk ook het eindpunt van de London Marathon.
Natuurlijk zijn we ook nog even langs Downing Street 10 gelopen en hebben de Big Ben gezien. Via Jubilee Bridge zijn we weer richting het hotel gelopen. We vonden het toen toch wel een lang stuk, waardoor we het laatste stuk maar met een taxi hebben gedaan.
Voordat we gingen eten bij een restaurant, kregen we nog bezoek van twee mensen van de St. John’s Ambulance. Hier werd kort nog even doorgesproken we de volgende dag zouden gaan doen. Hierna hebben we een leuk restaurant opgezocht en er nog een gezellige avond van gemaakt.
Zondag werden we om 9 uur opgehaald bij het hotel en geplaatst bij het eindpunt van de Marathon op het St. James Park. Nadat we onze badges hadden, zodat men weet waar we bij horen (Medical) werden we verdeeld over twee posten, waar de eerste slachtoffers die na de finish instorten gebracht worden.
De eerste renners kwamen rond 11 uur binnen, maar die hebben we amper gezien. Het zijn de elite renners, die veelal hun eigen supportteam hebben en nog fit genoeg zijn na een tocht van 42 kilometer. Dit gaf ons nog ruim de tijd om even nog wat te eten en te drinken voordat de heksenketel begon.
En dan bedoel ik dat ook bijna letterlijk....
Rond half een kwamen de eerste gewone renners binnen. Vlak na de finish worden die opgevangen door de First Aid responders die daar in de buurt staan. Hier wordt ook de eerste hulp geboden op een brancard en gekeken wat er moet gebeuren. Dan werden ze vervoerd naar de tent waar ik ook in zat en gegeven aan, of de artsen en medici, of aan de eerste hulp, fysio of blaren prikkers.
En bij de komst van onze eerste patiënt kwam je er achter dat dit meer is dan alleen EHBO. De eerste patiënt werd per brancard onze tent binnen gebracht. De man zat onder het zweet van de inspanning, had het koud en zat te trillen van de kramp in zijn benen. Ondertussen werd ook nog gekeken naar eventuele blaren aan de voeten. Door ons werd de man warm gehouden en geholpen, door de fysio werd aan een been gewerkt (masseren) , terwijl een blaren team bij de andere voet aan het prikken is. En dat wisselt daarna van been af.
Eindelijk is hij dan weer weggewerkt of de nieuwe ligt alweer klaar op het bed. Tijd om bij te komen heb je gewoon niet. En dat gaat dan zeker drie uur door. Ik kan me nog een blik herinneren van een andere hulpverlener die hier ook voor het eerst was. Het gaf weer hoe ik me ook voelde. Waar was ik aanbeland. Maar na deze eerste gedachten ging de knop om en hielp je iedereen zo goed als je kon.
Je merkt ook dat iedereen goed op elkaar inspeelt, en dat iedereen goed gedekt wordt, mocht er iets niet lukken. Soms was er iemand die bij de eerste hulp verslechterd, en direct staat er wel een arts in de buurt om ernaar te kijken. Zo nodig werd zo'n patiënt zelfs weer verplaatst naar de medische afdeling. Mocht het dan nog fout gaan, dan stond de ambulance al klaar om hem af te voeren naar een van de ziekenhuizen in de buurt.
Dit werkt ook enorm goed, doordat iedereen hier voor de St. John’s Ambulance werkt. Dat heb ik in Nederland nog niet gezien.
Om half vier werd me verteld dat ik even moest gaan rusten en wat eten. Je bent toch non-stop bezig. Maar toen ik even later terug kwam, was het al een stuk rustiger geworden. De grote groep renners was de finish al gepasseerd en alleen de laatkomers liepen af en toe nog langs. Naderhand hoorde ik dat we ruim 200 patiënten langs onze tent hebben gehad. En dat in 3 uurtjes. wow.
Voordat we terug naar het hotel werden gebracht, stonden we nog even bij een andere post. Hier kreeg ik nog een leuke man langs. Het was een al wat oudere man, die tijdens het rennen al last had van zijn enkel en vlak voor de finish een luide klap hoorde. Door anderen werd hij over de finish geholpen en daarna bij ons gebracht. Door de arts werd geconstateerd dat hij vermoedelijk een microfractuur in zijn beenbot had. Spraakzaam als hij was, wilde de man gewoon met de metro weer naar huis, waar zijn vrouw hem zou opwachten. Na even op hem ingepraat te hebben, kregen we hem toch zover om voor de zekerheid bij het ziekenhuis een scan te laten maken. Zelfs bij het afscheid in de ambulance was de man nog heel hartelijk.
Vermoeid waren we per ambulance (zonder sirene’s natuurlijk) terug gebracht bij ons hotel. Na even verfrist te zijn hebben we nog wat gegeten in een restaurantje die ons was aangeraden. Maar toen we hierna weer terug waren bij het hotel is iedereen vrij snel naar bed gegaan. Maar ondanks dat ik de race niet had gezien, was het een hele bijzondere ervaring.
Maandag ochtend werd ik gefeliciteerd. Tijdens deze reis viel ook mijn verjaardag, wat natuurlijk wel een beetje gevierd moest worden.
Daarna zijn we met de metro naar het kantoor van de St. John’s Stichting gegaan. Hier kregen we een rondleiding van het kantoor. Hier hoorden we ook wat er allemaal nog meer speelde bij deze marathon en wat een enorme organisatie het is om dit in goede banen te leiden.
In de middag hadden we nog net tijd om een rondje te maken in de London Eye, het grote reuzenrad langs de Theems. Hier hadden we dan ook een schitterend uitzicht over London. Het gaf een goed beeld van hoe groot deze stad wel was. Daarna zijn we snel weer naar het hotel gegaan om de spullen te halen voor onze terugreis naar Nederland.
De EHBO van de London marathon was echt een hele bijzondere ervaring.
Het is heel mooi om te zien hoe medici en hulpverleners kunnen samenwerken.
Maar zeker ook erg leuk om met de deelnemers te praten tijdens de behandeling.
Het is heel mooi om te zien hoe medici en hulpverleners kunnen samenwerken.
Maar zeker ook erg leuk om met de deelnemers te praten tijdens de behandeling.
24 april 2010 t/m
26 april 2010
26 april 2010
Zes Alkmaarse EHBO’ers naar London.
Krantenbericht:
Alkmaars op zondag 18 april 2010
Stichting EHA (Eerste Hulp Alkmaar) vertrekt op 24 april met een team van zes vrijwilligers richting London waar een dag later de marathon van London wordt gelopen. Een eervolle uitnodiging voor de oprichters van de stichting, Karen en Anita. Zij zien deze uitnodiging als een absoluut hoogtepunt in het bestaan van de club die op 25 augustus haar eerste lustrum viert.
"Samen met EHBOérs uit onder andere Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland bemannen wij een van de 59 posten, waaronder een internationale post.
Dit alles geschiedt in samenwerking met Johanniter Hulpverlening (JHV) en een van de zusterorganisaties, de Britse organisatie St. John's ambulance. Het schijnt een enorm spectakel te worden. De organisatie verwacht zo'n vijftigduizend deelnemers en daarom wordt een groep van 1400 EHBO'ers ingeschakeld. We zijn er al weken mee bezig en heel trots op het feit dat onze kleine stichting zo'n prachtige uitnodiging heeft ontvangen."
Jubileum
De London Marathon is een evenement dat zijn gelijke in Nederland niet kent, met een deelnemersveld van vijftigduizend lopers. Tijdens deze marathon staan maar liefst 50 ambulances paraat, worden 59 EHBO
Dit alles geschiedt in samenwerking met Johanniter Hulpverlening (JHV) en een van de zusterorganisaties, de Britse organisatie St. John's ambulance. Het schijnt een enorm spectakel te worden. De organisatie verwacht zo'n vijftigduizend deelnemers en daarom wordt een groep van 1400 EHBO'ers ingeschakeld. We zijn er al weken mee bezig en heel trots op het feit dat onze kleine stichting zo'n prachtige uitnodiging heeft ontvangen."
Jubileum
De London Marathon is een evenement dat zijn gelijke in Nederland niet kent, met een deelnemersveld van vijftigduizend lopers. Tijdens deze marathon staan maar liefst 50 ambulances paraat, worden 59 EHBO
posten bemand door artsen, verpleegkundigen en EHBO'ers en rijden acht EHBO'ers op de fiets rond. Een uniek spektakel waarvan de Alkmaarse EHBO'ers van Stiching EHA dit jaar deel uitmaken. "Het is niet alleen voor ons, maar ook voor onze leden een enorme stimulans om als vrijwilliger te blijven werken en dat in de toekomst te blijven doen. Wat een enorm goed begin van ons lustrumjaar nietwaar?", aldus Karen en Anita die nog niet weten wat ze op 25 augustus gaan doen. "Onze grootste wens is een eigen onderkomen waar de cursussen gegeven worden. Dit verzoek ligt al bij de gemeente Alkmaar maar door financiële problemen is er op dit moment nog weinig zicht op. Een toezegging had al een prachtig cadeau geweest voor ons jubileum."
Samenwerking
Sinds 1 januari van dit jaar werkt de stichting van Karen en Anita samen met de Johanniter hulpverlening. Anita: "JHV biedt hulp en zorg aan mensen die door
Samenwerking
Sinds 1 januari van dit jaar werkt de stichting van Karen en Anita samen met de Johanniter hulpverlening. Anita: "JHV biedt hulp en zorg aan mensen die door
ziekte, een handicp, ouderdom of sociale omstandigheden in een afhankelijke positie verkeren. Duizenden vrijwilligers verspreid door Nederland zetten zich hiervoor in bij zorgcentra, inloophuizen, hospita en vakantieactiviteiten. Hun doel is mensen plezier geven en leed verzachten. Ons doel is dat we JHV in de toekomst eens in Alkmaar willen uitnodigen, maar dan zal er wel geld op tafel moeten komen. We hopen op een subsidie van de gemeente Alkmaar."
Vrijwilligers
Karen en Anita zijn naarstig op zoek naar meer vrijwilligers. "We krijgen veel uitnodigingen om aanwezig te zijn bij grote en kleine evenementen, zoals Alcmaria Feesten, popweekend, Karavaan, Kaeskoppenstad, De Vestloop, Intocht sinterklaas en sportwedstrijden bij amateurs."stelt Karen. "We kunnen vrijwilligers gebruiken voor bestuursfuncties, fondsenwerver, een pr-medewerker en nog andere taken."
Vrijwilligers
Karen en Anita zijn naarstig op zoek naar meer vrijwilligers. "We krijgen veel uitnodigingen om aanwezig te zijn bij grote en kleine evenementen, zoals Alcmaria Feesten, popweekend, Karavaan, Kaeskoppenstad, De Vestloop, Intocht sinterklaas en sportwedstrijden bij amateurs."stelt Karen. "We kunnen vrijwilligers gebruiken voor bestuursfuncties, fondsenwerver, een pr-medewerker en nog andere taken."
